Μικρά, στρογγυλά, μαρμάρινα τραπεζάκια, πλαισιωμένα με άνετες ξύλινες καρέκλες με δερμάτινο κάθισμα. Λιτοί πολυέλαιοι, πίνακες και καθρέφτες, βαριά και κομψοτεχνημένα πράσινα και κίτρινα ριντό, κίονες, λείο, όμορφο, ξύλινο πάτωμα. Παράθυρα παντού.

Βιβλία και εφημερίδες. Ενα εκτυφλωτικό φως φινέτσας, που θυμίζει παλιές αριστοκρατικές εποχές, λίγο από Κωνσταντινούπολη ή Σμύρνη και κάτι από Βιέννη και Παρίσι. Πολύχρωμες ανθοδέσμες, διάσπαρτες στον χώρο. Μυρωδιές καφέ και ζαχαρωτών ελκύουν σαν μαγνήτες όσους κατοικούν ή επισκέπτονται τα Χανιά.

Χρόνια τώρα πάω στην κρητική πόλη και ουδείς από τους φίλους μου μού είχε μιλήσει για το αριστούργημα αυτό που κείται στο βόρειο τμήμα της, μια ανάσα από το λιμάνι και την παλιά πόλη. Ο λόγος για το ιστορικό «Καφέ Κήπος», που συγκαταλέγεται ανάμεσα στα μεγαλύτερα ιστορικά καφέ της Ευρώπης.

Είναι αλήθεια ότι γενικότερα ο δημοτικός κήπος Χανίων σχεδιάστηκε σε ευρωπαϊκά πρότυπα το 1870 και έλαβαν εκεί χώρα σπουδαίες πολιτισμικές εκδηλώσεις· ήταν επίσης τόπος ανάπαυσης για τον Βενιζέλο, τον Καζαντζάκη και άλλους σπουδαίους διανοούμενους και καλλιτέχνες (κυρίως μουσικούς).

Δεν κρύβεται το μεράκι και το γούστο του ανθρώπου που το διευθύνει από το 1988, σχεδόν τριάντα χρόνια. Τον γνώρισα. Αεικίνητος, ανήσυχος, περιποιητικός με τους πελάτες του· δαιμόνιος. «Εισήγαγε» το 2005 το γλύκισμα βάφλα και είναι αμέτρητοι αυτοί που τρέχουν να το απολαύσουν, τα πρωινά αλλά και τα δειλινά.

Ο Βασίλης Σταθάκης δεν κρύβει τη συγκίνησή του όταν μιλάει για το επιχειρηματικό-πολιτισμικό παιδί του. Ο εξωτερικός χώρος είναι επίσης εντυπωσιακός.

Παράξενα, πανύψηλα δέντρα που έφτασαν ώς εκεί από τις εσχατιές της Αφρικής, τα βάθη της Ινδίας και της Κίνας, της Νότιας Αμερικής. Πλατύφυλλα δέντρα, σκιερά, ισομεγέθη των πλατανιών, ίσως και μεγαλύτερα. Παιδικές χαρές, μικρές λίμνες και πετρόχτιστες γέφυρες, θέατρο για παιδιά. Μια πολύβουη πραγματικότητα μέσα σε μια τεράστια σιωπή!

Ενας διαφορετικός χώρος περιπάτου και αναψυχής που σε αποζημιώνει άμα τη εισόδω σ’ αυτόν. Ενα μικρό ρίγος, ένα εσώτατο μικρασιατικό τσίμπημα, ένας λυγμός αναστάτωσης και (παρακαλώ) αναστεναγμού και αναστοχασμού.

Μιλάω με τις ώρες με τον ιδιοκτήτη. Με ξεναγεί γεμάτος χαρά· τον βλέπω -σαν να βρίσκεται δυο πόντους πάνω από τη γη. Ενδιαφέρεται για τον πολιτισμό της γεύσης και τον πολιτισμό του σώματος· για το πνεύμα και τα παιδιά. Αυτό δεν σημαίνει ότι παραμελεί τους ενηλίκους.

Μετά τον καφέ και τα γλυκίσματα, τις υπέροχες σφακιανές πίτες και τα παγωτά, τα τραπέζια στολίζονται από ηδύποτες τσικουδιές, η πόση των οποίων μεταλλάσσει για λίγο το περιβάλλον, γλυκαίνει την ημέρα και όλοι ερωτεύονται τους δικούς τους ορίζοντες, τους οποίους χαράσσουν (;) μόνοι τους εκείνες τις στιγμές. Εσωτερική μέθη, μεταρσίωση, ταξιδάκια στη μοναδικότητα που κρύβουν οι δύο προηγούμενοι αιώνες.

Τι άλλο να γράψεις γι’ αυτόν τον παραμυθένιο τόπο αλλά και για τον άνθρωπο που αφηγείται καθημερινά το παραμύθι-δημιούργημα του;

Πηγή: efsyn.gr